نوشته شده توسط: الهه ناز
مهم‌ترین چیز به هنگام نواختن نرمه‌نای طرز به دهان گذاشتن نی کوچک می‌باشد
نَرمه‌نای (دودوک یا بالابان) یکی از سازهای بادی قدیم شرق است.
نرمه‌نای از سازهای قدیمی و ریشه‌دار متعلق به نواحی کرد‌نشین است و نوازندگان شناخته شده‌ای از این نواحی نوای آن را به گوش جهانیان رسانده‌اند. این ساز در میان آذری‌زبان‌ها به عنوان بالابان و در بین ارامنه به نام شناخته میشود.
نرمه‌نای دارای نی مخصوص کوچکی است که قمیش خوانده میشود و معمولاً دارای 9 تا 14 سانتی‌متر درازا است. نی کوچک یا قمیش به‌وسیله بست چوبی انعطاف‌پذیری احاطه شده‌است که در طول نی متحرک است و بر روی آن می‌لغزد. این بست برای کوک کردن نرمه‌نای است، زیرا همین بست باز و بسته کردن دهانه نی را کنترل می‌کند. این نی به وفور در اطراف رود ارس می‌روید.
نَرمه‌نای (دودوک یا بالابان) یکی از سازهای بادی قدیم شرق است
اولین و مهم‌ترین چیز به هنگام نواختن نرمه‌نای طرز به دهان گذاشتن نی کوچک یا قمیش آن می‌باشد. نرمه‌نای از جمله ساز‌هایی است که در همه گونه‌های موسیقی مناطق کرد‌نشین اعم از ریتمیک و غیر ریتمیک یا بزمی و رزمی نقش انکار‌ناپذیری دارد.
در اسناد و مدارک در دسترس: این ساز را به اختلاف قسمى سرنا و کرنا و شبیه شیپور بزرگ ، شبیه نى‌لبک با 6 سوراخ انگشتى و یک زبانه 11 سانتى‌متری ، شبیه سرنا با یک زبانه پهن ، همانند ساز باستانى نَرمه نای و دوزبانه ، همچنین سازی با 7 سوراخ انگشتى و یک سوراخ شستى و دو زبانه به در ازای 6 سانتى‌متری با 8 سوراخ انگشتى و یک سوراخ شستى و زبانه‌دار نوشته‌اند.
نرمه‌نای دارای نی مخصوص کوچکی است که قمیش خوانده میشود
اختلاف در اندازه تنه و شمار سوراخهای بالابان و بى‌زبانه یا یک زبانه و دو زبانه بودن آن، اگر ناشى از اشتباه نویسندگان در شناخت بالابان نباشد، به تنوع ساخت و بزرگ و کوچک بودن این ساز در حوزه‌های جغرافیایى - فرهنگى گوناگون و شیوه ساختن آن به شکل نى یا سرنا مربوط مى‌شود.
ساز نرمه نای
گردآوری:بخش فرهنگ و هنر بیتوته
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
